Deel 2: De tijd vliegt voorbij!

Inmiddels ben ik al bijna drie weken in Nepal en weer veel ervaringen rijker. Na een turbulente eerste week begint kan ik mij steeds beter conformeren aan de Nepalese cultuur. Van zwerfhonden, overbevolkte bussen en golfplaat-woningen kijk ik niet meer op en langzaamaan begin ik al wat woordjes in het Nepali te brabbelen. Desalniettemin is het nog te vroeg om te zeggen dat ik volledig ingeburgerd ben. Dagelijks word ik nog geconfronteerd met bizarre, maar prachtige Nepalese gewoonten.

Om maar even van wal te steken…

In mijn tweede week ben ik nog regelmatig naar Nepalese scholen geweest om lessen mee te kijken en les te geven. Als ik ’s morgens vanaf het gastgezin naar de bushalte loop dan kom ik langs de viskraam, waar de vissen heerlijk, zonder ijs of koelsysteem, in de felle ochtendzon op een houten tafel liggen te zonnen. Vervolgens loop ik door naar het eind van de straat en pak ik de overbevolkte bus naar school.

Nepalese scholen hebben hier en daar wat weg van een strafkamp. Het begint al met het schooluniform; alle kinderen dragen een schooluniform! Op de ‘Government Schools’ draagt men een trainingspak met de naam van de school erop. Op de ‘Private Schools’ dragen kinderen een (over)hemd en (strop)das. Daarnaast straalt de docent een bepaalde mate van dictatuur uit. Als de docent het lokaal binnen komt gelopen dan staan alle kinderen naast hun tafel om, als een harmonieus koor, de docent te begroeten. De docent bepaalt vervolgens wanneer de kinderen mogen gaan zitten en tot die tijd blijft iedereen staan. Ook moeten kinderen iedere keer toestemming vragen om het lokaal te mogen betreden als ze naar buiten zijn geweest. Ik vroeg mij in eerste instantie af waarom iedereen hier zo braaf gehoor aan gaf, maar dat werd mij een half uur later maar al te goed duidelijk… de lijfstraf behoort in Nepal nog niet tot de verleden tijd en het zijn geen zachte schouderklopjes die hier uit worden gedeeld! Kinderen zijn dan ook reuzeblij als ze in de pauze het lokaal mogen verlaten om wat te eten te halen. Het aanbod in de kantine is echter niet al te ruim; kinderen kunnen allemaal genieten van een zakje noodles. Echter is er geen mogelijkheid om voor zoveel kinderen de noodles te bereiden, dus ze eten massaal ongekookte noodles uit het zakje… en ze doen allemaal alsof ze het lekker vinden!

Op de terugweg van school loop ik door het dorpje Dhulikhel naar de bushalte. In Nepal kennen ze geen prullenbakken. Al het afval wordt op bepaalde straathoeken op een hoop gegooid en eens in de week komt een vuilniswagen langs om het afval op te scheppen en in zijn karretje te gooien. Ook lege snoeppapiertjes en chipszakjes worden op de stapel gegooid. Je hoeft geen Albert Einstein te heten om te beseffen dat één simpele windvlaag voldoende is om die zakjes en papiertjes door de stad en de natuur te verspreiden. Het is dan ook een bende in hoofdstraten en pleinen. Om de vuilnisman een handje te helpen, zie je hier en daar mensen in hun voortuintje een kampvuurtje maken om hun eigen afval te verbranden. Scheelt de vuilnisman weer werk!

Als ik vervolgens na de busreis weer in Banepa aankom, liggen de laatste onverkochte vissen nog heerlijk te zonnen op de houten tafel. Even verderop heeft een mevrouw op de stoep een kampvuurtje gemaakt om maïskolven te bereiden voor consumptie. De maïskolf wordt echter boven op de brandende houtblokken gelegd, dus je moet er rekening mee houden dat je een zwarte krijgt in plaats van een gele. Vervolgens kom ik aan bij het gastgezin, waar ik niets hoef af te wassen, elke ochtend mijn ontbijt klaarstaat en iedere avond een heerlijke maaltijd voor mij klaarstaat… betreft het gastgezin dus no need to complain!

Kathmandu.  

Inmiddels heb ik tweemaal een bezoek gebracht aan de Nepalese hoofdstad ‘Kathmandu’. Vanaf mijn woonplaats in Banepa duurt de busrit circa 90 minuten. Voor deze 1,5 uur durende busrit moet je 40 eurocent(!!!) aftikken, maar dan heb je ook wat…. namelijk een zitplek… nou ja, als je geluk hebt. Helaas voor mij ben ik drie koppen groter dan de gemiddelde Nepalees en is de beenruimte niet op de Westerse lichaamslengte afgesteld. Na 90 minuten in foetushouding kan ik mijn geluk dan ook niet op als de bus het buspark binnenrijdt en ik de bus mag verlaten om de binnenstad in te wandelen. Wanneer je het stadscentrum binnenloopt liggen her en der kinderen op een kleedje op de stoep met een bakje en wat geld erin. Deze kinderen (soms al van een jaar of 5) worden ’s morgens door hun ouders hier neergelegd om wat geld op te leveren en aan het eind van de middag weer opgehaald. Dan zou je denken; dat is toch ook ongezellig(?!), maar in veel gevallen liggen broer en zus ernaast.  

Het stadscentrum van Kathmandu is niet te vergelijken met het deel van Kathmandu dat ik op de dag van aankomst heb gezien. Het stadscentrum is schoon, gezellig en zeer toeristisch! De toeristenwijk van Kathmandu wordt Thamel genoemd. Thamel puilt uit van de toeristenwinkeltjes; een lange straat van souvenirwinkeltjes en om de 10 meter een winkel met trekkingspullen, waar de vrije markteconomie een grote rol speelt. Verder staat Kathmandu vol met prachtige tempels en pagodes. Het meest beroemde plein in Kathmandu heet Durbar Square. Voorheen was dit een prachtig plein met de mooiste tempels en pagodes, maar sinds de aardbeving van vorig jaar is hier niet veel meer van over. Veel tempels bevatten muurscheuren, worden gestut of zijn volledig afgebroken. Erg zonde! Desalniettemin blijven er nog voldoende prachtige tempels over, om je ogen uit te kijken. Waar je wel voor op moet passen zijn mensen die je alle mooie bezienswaardigheden willen laten zien, maar uiteindelijk een forse fooi willen vangen. Verder is Kathmandu een geweldige stad!

De overige dagen.

Op de dagen dat ik vrij ben probeer ik alvast wat dingen voor mijn afstudeeronderzoek voor te bereiden. Onlangs heb ik een gesprek gehad met twee projectmanagers van stichting Save The Children en zij gaan mij helpen met mijn onderzoek. Voor mijn afstudeeronderzoek ga ik naar verschillende arme dorpjes waar Save The Children actief is om onderzoek te doen naar de effectiviteit van de voedingsinterventies van Save The Children. Daarnaast begint ook langzaamaan het seizoen voor trekkingstochten aan te breken en ben ik mij alvast aan het voorbereiden op een trekkingstocht door het Annapurna-gebergte, maar hierover later meer. Voor nu maak ik er weer een einde aan. Over 1 a 2 weken ben ik weer terug met nieuwe reisverhalen. Ik houd jullie op de hoogte!