Deel 1: Mijn eerste week in Nepal!

Daar is ie dan; Een verslag van mijn eerste week in Nepal!

De aankomst.

Na een lange reis (10 vlieguren) kwam ik vrijdagmorgen rond kwart voor zeven 's morgens aan op Tribhuvan Airport (Kathmandu). Bij de uitgang werd ik keurig opgewacht door een taxichauffeur met een naambordje en mijn naam erop. De taxichauffeur bracht mij naar het gastgezin, 25 kilometer ten oosten van Kathmandu. Vanuit de taxi werd ik overspoeld met eerste indrukken van Nepal; auto's, motors, bussen, alles rijdt hier door elkaar en dikke zwarte rookwolken ontspringen de uitlaat van verschillende voertuigen en blijven boven het wegdek hangen. Uit het raam kijkend, werd het niet veel beter. Overal lag afval op straat, zwerfhonden liepen her en der, verschillende mensen droegen mondkapjes tegen de uitlaatgassen en villawijken van golfplaten ontbraken niet aan het zicht. De golfplaten worden met rotsblokken, houten palen en autobanden bevestigd, zodat ze bij harde wind niet wegwaaien. Eerste ervaring: letterlijk een cultuurshock!

Eenmaal buiten Kathmandu begon het beter te worden. Langzaam reden we de bergen in, met prachtige vergezichten over de vele rijstvelden die Nepal rijk is. De drukte van het verkeer nam af en langzaam kwam de schoonheid van Nepal naar voren. Bij aankomst in het gastgezin ben ik op bed geploft om bij te komen van de jetlag.

Het gastgezin is verder prima. De mensen zijn zeer vriendelijk en het huis beschikt over de nodige luxe. In Nepal heeft men slechts op bepaalde tijden stroom. Een schema maakt duidelijk op welke tijden Banepa over stroom beschikt, echter heeft het gastgezin een back-up batterij voor licht en internet. Er is hier tevens een mogelijkheid om warm te douchen, echter sta ik, als een echte Nepalees, elke ochtend onder een ijskoude douche met water dat onverwarmd en rechtstreeks uit de grond komt. Het huis heeft vier verdiepingen en prachtig uitzicht over de stad en over rijstvelden.

Nepalezen zijn overigens gewend om twee keer per dag hetzelfde te eten; rijst met een groente-curry, een sterkgekruid sausje en linzensoep. In het gastgezin wordt dit enkel 's avonds gegeten en enkel de rijst is elke keer hetzelfde. Dat Nepal een echt rijstland is merk je als je in de supermarkt staat. Rijst wordt hier verkocht in zakken van 14 kilo. Mensen dragen deze zakken op hun hoofd of op hun rug de berg op; een prachtig gezicht!

Dag 2.

De volgende dag heeft de vader van het gastgezin mij een rondleiding geven door Banepa en Dhulikhel op de motor. Bizar genoeg draagt in Nepal, met die abnormale verkeersdrukte, enkel de bestuurder van de motor een helm (geen zorgen, ik heb het overleefd). Wat nog veel vreemder is; auto's schijnen hier heel duur te zijn, dus de meeste families beschikken over een motor. Je zou denken dat een motor niet genoeg capaciteit biedt om een heel gezin te kunnen vervoeren, maar een motor wordt hier gewoon met z'n vieren gedeeld; vader een helm op, en zijn drie kinderen zonder! Wat overigens zeer prettig is, is dat men hier geen gebruik maakt van de richtingaanwijzer, maar een seintje met de claxon geeft als men gaat inhalen. Het enige wat onderweg dus door de gehoorbuis komt is het irritante geluid van claxons.

Dag 3 en de rest van de week.

Op dag 3 heb ik voor het eerst de bus gepakt naar Dhulikhel. De rit van Banepa naar Dhulikhel duurt circa 15 minuten en kost ongeveer 9 eurocent. Voor dit bedrag hoef je dan ook niet veel te verwachten. De bus wordt zó vol gepropt met mensen, dat zelfs de kippen van McDonalds nog meer ruimte hebben. In Dhulikhel bij een school binnengelopen en een praatje gemaakt met docenten en studenten. Dat de schoolgebouwen niet zo luxe zijn als in Nederland, merk je als het regenwater langzaam door het plafond op je rug drupt. Op straat is alles net zo goedkoop als de bustickets. Lunchen in een restaurant kost gemiddeld 1 euro. Voor 85 eurocent heb ik een Nepalese simkaart gekocht met 22 belminuten + een jaar lang, elke maand 40 minuten, 60 smsjes en 20 mb gratis.

De dagen daarna ben ik veel in Banepa en Dhulikhel geweest om rond te dwalen en de stad te verkennen. Meerdere malen heb ik een school bezocht in Dhulikhel, waar ik zelfs aan twee klassen 'Health Education' heb mogen geven. Wat hier soms zeer storend is, is dat je op straat in het toppunt van belangstelling staat. Nepalezen kennen geen blanke mensen en blond haar hebben ze nog nooit gezien. Op straat wordt je dan ook door veel mensen aangestaard alsof je een Messias bent. Het heeft echter ook wel weer een leuke kant; veel mensen, en met name kinderen, vinden het geweldig om je te begroeten en met je te praten.

Samenvattend.

Ondanks de armoedigheid, straalt Nepal een bepaalde charme uit. Als ik 's avonds op vier hoog vanaf het dakterras over Banepa uitkijk, zie je mensen met rieten manden op hun rug aan het werk in de rijstvelden, vrouwen wassen kleren in met de hand in een teiltje, kinderen voetballen met een lekke bal op het grasveld en bij de waterput staan mensen kannen en kruiken te vullen met drinkwater, rechtstreeks afkomstig uit de bergen. Bij de schemering komen uilen naar voren en wordt het langzaam stil op straat. Dan is het tijd om naar bed te gaan, want voor de Nepalezen begint het leven alweer om 06:00 uur 's morgens. Al met al kan ik zeggen dat de eerste dagen hier in Nepal behoorlijk wennen waren, but I'm slowly getting used to it!